Drie koningen sluiten een pact in Phayao.

---

Ngam Muang.

Phayao is gesticht door koning Khun Chom Tham, zoon van Phaya Lao Ngoen Rueang, heerser van het Hiran Ngoenyang-koninkrijk. Aan het einde van zijn regeringsperiode verdeelde hij zijn koninkrijk onder zijn twee zonen, Khun Chom Tham en zijn broer Lao Sin. Lao Sin werd de nieuwe heerser van Hiran Ngoenyang terwijl Khun Chom Tham een leger en burgers verzamelde om naar een nieuw gebied te trekken. Op 25-jarige leeftijd bracht Khun Chom Tham zijn troepen naar het gebied van Chiang Muan. Hij vond er een verlaten stad aan de voet van een bergketen. Op de resten van de oude stad bouwde hij een nieuwe en stichtte er zijn koninkrijk in 1094. Hij noemde zijn koninkrijk Phukamyao.

Negen koningen later kwam Ngam Muang aan de macht. Hij leidde zijn koninkrijk naar zijn grootste periode en hernoemde het naar Phayao.

Mengrai.

Mengrai is geboren in 1238 als zoon van de lokale heerser van Chiang Saen aan de Mekong. In 1259 volgde hij zijn vader op als leider van de verenigde stadstaten van het noorden van Lanna en het noorden van Laos. Door bedreiging uit het noorden voelde hij zich genoodzaakt om zijn klein rijk te vergroten. Hij veroverde Muang lai, Chiang Kham en Chaing kong, en ging allianties aan met onder meer Phayao.

Ngam Muang word nog steeds geëerd omdat hij door een akkoord te sluiten met Mengrai voorkomen heeft dat Phayao onder de voeten gelopen werd door het veel sterkere leger van Mengrai. Later veroverde hij door een list ook nog Haripunchai en stichtte dan Wiang kum Kam en nog later Chiang mai.

Ramkhamhaeng.

Ramkhamhaeng was de derde koning van de Phra Ruang dynastie, en hij regeerde over het koninkrijk Sukhothai van 1277 tot 1317. Als 19 jarige deed hij al mee aan de invasie van Sukhothai door zijn vader. Zijn oudere broer Ban Muang volgde zijn vader op als leider van Sukhothai.

Als 19-jarige deed hij mee met zijn vaders invasie van de stad Sukhothai, wat hem de titel “Phra Ramkhamhaeng” (Rama de Moedige) gaf. Na zijn vaders dood regeerde zijn oudere broer Ban Muang, die prins Ramkhamhaeng het bestuur over de stad Sri Satchanalai gaf. Toen zijn broer overleed had Ramkhamhaeng derhalve een gevestigde reputatie voor leiderschap.

Op gebied van veroveringen moest hij niet onderdoen voor Mengrai, hij veroverde Lampang, Phrea en Nan in het noorden. Phitsanulok en Vientianne in het oosten. In Myanmar veroverde hij de Mon staat in het westen tot aan de golf van Bengalen in het noordwesten. In het zuiden ging hij tot Nakhon Si Thammarat.

Hij introduceerde de monarchie in de “welwillende stijl” die nu nog steeds bestaat in Thailand. Ramkhamhaeng ligt ook aan de basis van het Thaise schrift zoals het ook nu nog gebruikt word.

Vriendschap.

Ngam Muang van Phayao en Mengrai kenden elkaar al omdat ze samen in de school in Doi Duan in Chiang rai zaten. Later studeerden ze ook samen, in Lawo in Lobburi in de bekende Suk Ka Tan Ta Ruesi. ( die vergelijkbaar was met een universiteit nu ) Ook Ramkhamhaeng zat in dezelfde klas als de twee anderen.

Na hun schooltijd keren ze terug om koning te worden in hun respectievelijke koninkrijken. Maar de vriendschap blijft bestaan, en ieder jaar tijdens songkran (het Thaise nieuwjaar) komen ze samen om een feestje te vieren. Tijdens deze feesten worden er ook ceremonies gehouden en ieder jaar gaan ze ook weer naar de Mekong om er te baden.

In 1287 werd Ramkhamhaeng verliefd op de vrouw van Ngam Muang, en werden ze samen betrapt. Mengrai werd gevraagd om te bemiddelen tussen de twee, en belegd een samenkomst aan de rivier Mae nam khun phuu.

De drie koningen gaan met hun ruggen tegen elkaar op de oever van de rivier zitten en snijden met hun dolk in hun polsen om een met bloed bezegeld pact te sluiten.

Ze beloven aan elkaar dat ze mekaar nooit zullen bevechten en steeds mekaar zullen helpen om tegen externe vijanden te vechten.

Er word drie dagen en nachten feest gevierd en de rivier word vanaf dan de Mare Nam Ing genoemd. Dit omdat ze met hun ruggen tegen elkaar geleund zaten. Ing betekend leunen.

Een belangrijke vindplaats.

Op de plaats aan de Ing die nu ingericht word als herdenkingsplaats werd een steen teruggevonden met een inscriptie van de drie namen en een verwijzing naar het pact. Er zijn ook resten gevonden van een oude tempel en veel uit zandsteen gehouwen beelden. Een deel ervan ligt nog op de site, maar het overgrote deel is verplaatst naar Wat Lee, een stukje verder. Het hoofd van een Boeddha beeld dat er gevonden is staat in het museum van Phayao.

De Ing die het water van Phayao naar de Mekong brengt.

Resten van een oude Wihan.

© Lode Engelen. Foto’s genomen in Phayao op 01.10.2021.