Traditionele crematie in Noord Thailand
Een crematie is ook in Noord-Thailand een belangrijke gebeurtenis. Wanneer iemand overlijdt, worden er gedurende drie, tot vijf dagen ’s Avonds ceremonies en een feest gehouden. De dag erna wordt normaal de crematie uitgevoerd. Dit kan een dag uitgesteld worden als deze bijvoorbeeld op een vrijdag of een Boeddhistische feestdag valt. Op die dagen mag er geen crematie gedaan worden.
Er worden enkele open tenten rond het huis van de overledene geplaatst als bescherming tegen zon en regen. Iedere avond komt er een monnik die de ceremonie leidt. Familie buren en vrienden volgen in alle stilte deze ceremonie. Als afsluiting kun je nog een hapje eten. Op de dag van de crematie komen er meerdere monniken en rond half tien beginnen ze met een uitgebreide ceremonie.
Om de kist straks naar de crematieplaats te brengen wordt die in een rijkelijk versierd “kasteel” geplaatst. Het geheel staat op een wagen waarop een voetstuk geplaatst is waarrond bloemstukken gelegd worden.
Ook de monniken krijgen geschenken.
De emmers met geschenken op de tafeltjes voor de monniken zijn voor hun bedoeld. Ze zijn met een wit touw verbonden met de lijkkist. Op die manier is het de overledene die de geschenken aan de monniken geeft. Hoe meer je aan de monniken geeft, hoe meer verdienste je krijgt voor het volgende leven.
Familie, buren, vrienden en kennissen volgen in alle ernst en stilte de ceremonie.
Rond elf uur is de ceremonie gedaan, en krijgen de monniken een maaltijd aangeboden, gevolgd door iedereen die bij de ceremonie aanwezig is.
Om deze grote hoeveelheid eten te kunnen klaarmaken wordt er een speciale grote keuken geplaatst. Buren en vrienden helpen samen om het eten klaar te maken.
Heel het feest en de crematie is toch wel een dure aangelegenheid, maar iedereen die langskomt, steekt wat geld in een omslag om te helpen.
De dingen die dierbaar waren voor de overledene in zijn leven worden bij hem geplaatst tot hij vertrekt naar de crematie.
De tocht naar de crematie plaats kan beginnen.
De laatste tocht wordt aangevat. Het zeil dat de kist tegen de regen beschutte wordt weggenomen, en de touwen om de wagen voort te trekken worden uitgerold. Lange bamboestokken worden gebruikt om te voorkomen dat het scherm verward zou raken in de kabels.
Op weg naar de crematie wordt de kist door zes mannen geflankeerd. Anderen zorgen dat de weg vrij gehouden word. Kabels worden met een lange stok omhoog gehouden zodat de wagen er onderdoor kan rijden.
Op kop van de stoet wordt een wagentje voortgeduwd met bloemen en een foto van de overledene.
De monniken lopen vooraan in de stoet en trekken mee aan de touwen om de wagen naar de crematie plaats te rollen.
Na de monniken sluiten vrienden en kennissen aan, aan de touwen. De naaste familie loopt achter de wagen.
Na aankomst op de crematie plaats wordt er eerst een woordje gesproken over de overledene door de leider van het dorp. Daarna is er nog een laatste gelegenheid om de familie je medeleven te betuigen.
De monniken gaan als eerste, gevolgd door alle andere aanwezigen.
De eigenlijke crematie kan beginnen.
De bloemen worden van de wagen afgenomen en rond de plaats waar de kist dadelijk verbrand wordt gelegd.
Als de kist uit het kasteel genomen is wordt het lichaam even uit de kist genomen. Het wordt op een tafel gelegd en het gezicht wordt gewassen met het sap van een net geopende kokosnoot. Het sap van een kokosnoot word gebruikt omdat dit heel zuiver is, zuiverder dan water. Zeker in vroegere tijden was zuiver water niet zomaar beschikbaar. Daarna worden er een paar geldstukjes in de mond gestoken, je weet maar nooit of hij op zijn reis in de volgende wereld geld nodig zou hebben. Misschien kan hij hiermee zelfs een beter plaatsje in de hemel kopen. De bedoeling van de boeddhisten hiervan is ook de mensen te leren dat je niets kan meenemen uit dit leven naar het volgende. De muntjes verbranden uiteraard niet mee en ze worden ’s anderendaags tussen de assen terug gevonden.
Dit is ook het moment dat de familie nog een laatste groet kan brengen aan de overledene. Het lichaam wordt terug in de kist gelegd, en de open kist wordt dan op de houtstapel gezet. Het kasteel wordt boven op de kist gezet, en wordt mee verbrand zodat de overledene het mee kan nemen als woning in de volgende wereld.
Vuurwerk en rookbommen.
Met luid, knallend vuurwerk en rookbommen wordt het vuur aangestoken. De knallen dienen om de geesten op te roepen, zodat ze weten dat er iemand naar hun wereld komt. Op dat moment keren de aanwezigen terug naar huis. Wanneer je daar blijft, zou het kunnen dat de geest van de overledene zich aan jou hecht, en het is geen prettig gevoel als je de rest van je leven met een geest opgescheept zit.
De dag na de crematie, als alles afgekoeld is, worden de niet volledig verbrande stukken uit de assen gehaald. Dit wordt in één of meerdere urnen gedaan en meegegeven met de familie. De overblijfselen worden dan bewaard of verstrooid in een rivier.
Dit stukje is eerder al gepubliceerd op Trefpunt Thailand. Maar vermits deze site niet meer bestaat, publiceer ik het hier opnieuw zodat het niet verloren gaat.
© Lode Engelen. Foto’s genomen in Khua Mung, op 31.08.2019
Mooie reportage van een droeve gebeurtenis, dit alles weer prachtig in beeld gebracht.
Berthy, Chiang Mai.
Beste Lode
Kleine reactie op de bijdrage in de envelope.
Deze bijdrage is eigelijk een soort verzekering voor je eigen begrafenis.
Des te meer crematies je hebt bezocht in je leven des te meer mernsen komen er op jouw laatste reis.
Veel donaties gedaan, dan ook veel geld voor je familie om alles te betalen.
Het komt gewoon in de plasats van onze begrafenis verzekering
Gerard
Is inderdaad zo, je hoort bij een gemeenschap, je doet je bijdrage telkens er iets nodig is. En je krijgt het ook weer terug zodra jezelf iets nodig hebt.
Mijn eerste Thaise crematie-ervaring, ook in het noorden van Thailand, was er eentje om nooit meer te vergeten. Mijn vriendin, werkzaam bij een verzekeringsmaatschappij, zei me op een dag dat ze bloemen bij een klant moest gaan bezorgen, en of ik mee wilde. Ik zei ja, zonder verder door te vragen. We kwamen rond 10u in de morgen aan in een dorpje, waar – in mijn nog onervaren ogen – sprake was van bruisende feestelijkheden. Een kleine honderd mensen aan tafels, volop eten en drinken, en de live muziek werd door een 3 mans orkestje verzorgd. ‘A wedding party’, riep ik verrast uit tegen de vriendin. Als reactie wees ze op de kist met de ook hierboven beschreven stellage………. Had ik ter plekke door de grond kunnen zakken – ik zou het spontaan hebben gedaan. De bloemen waren inderdaad voor een klant, maar wel een dode klant……….
Een overlijden is hier inderdaad een groot feest, of tenminste zo lijkt het wel. Wanneer je er echter dichterbij gaat staan merk je toch wel het grote verdriet en verslagenheid onder de nabestaanden, net zoals bij ons.
Lode, wat een verhaal. Duidelijk respect voor de doden. Een mooie traditie gebracht in mooie foto’s en uitleg. Merci Lode om dit, toch triest, gebeuren te delen. Groetjes uit Brugge.