Luang Por Uttam, de monnik achter de langste houten brug van Thailand

---

Monnik Luang Por Uttam, een bijzonder persoon

Als kind stond Uttama bekend als A-Mong. Hij werd geboren in de zesde maanmaand van 1910 (7 juli tot 29 augustus 1910) in het dorp Mokkanan, dat in het district Klaasa, provincie Mawlamyine, Myanmar ligt. Uttama was het oudste kind in een Mon-familie; zijn vader heette Ngo en zijn moeder Thongsuk. Hij had twaalf broers en zussen.

Vanaf zijn negende was hij een leerling van leraar Mok Ka Niang. Toen hij veertien was, vroeg de abt van de Kelasa-tempel of hij Uttama als novice mocht inwijden. Hij studeerde Pali en behaalde een master in boeddhistische geschriften.

Na zijn studie werd hij monnik in de Khaosa-tempel, waar hij de bijnaam Utham Rammto kreeg, wat ‘Persoon met de hoogste toewijding’ betekent.

Een leven als monnik.

Utham Rammto heeft zijn hele leven als monnik doorgebracht en bleef daarbij altijd studeren. In 1934 slaagde hij voor het examen van de school van de Prasat Thong tempel in Ye District, provincie Mala-mye. Zeven jaar later, in 1941, bereikte hij een belangrijke mijlpaal door te slagen voor de acht-zinnige theologie, het hoogste niveau van de geestelijkheid in Myanmar.

Zijn zoektocht naar kennis stopte daar niet. Utham Rammto reisde verder om Vipassana-meditatie te bestuderen, een diepgaande vorm van meditatie die zelfinzicht en bewustzijn bevordert. Daarnaast verdiepte hij zich in de mystieke kunsten van zwarte magie aan Wat Tong Joy en Wat Pa Lelai. Deze tempels zijn bekend om hun diepgaande spirituele studies en tradities, en boden hem de gelegenheid om zijn kennis en vaardigheden verder te ontwikkelen.

Naast zijn studies had Utham Rammto een grote liefde voor de natuur. Hij genoot ervan om door de uitgestrekte landschappen van Myanmar te wandelen, waarbij hij zich liet inspireren door de serene en ongerepte natuur om hem heen. Deze wandelingen boden hem niet alleen rust en reflectie, maar versterkten ook zijn verbinding met het land en zijn spirituele wortels.

Utham Rammto’s leven is een voorbeeld van toewijding aan kennis en spiritualiteit. Zijn voortdurende studie en liefde voor de natuur tonen een diepgaande toewijding aan zowel intellectuele als spirituele groei. Hij blijft een inspiratiebron voor velen, zowel binnen als buiten de boeddhistische gemeenschap, door zijn onvermoeibare zoektocht naar wijsheid en harmonie met de natuur.

Utham op zijn trektochten

Tijdens een lange wandeling in het regenseizoen heeft hij de grens met Thailand overgestoken en is naar Chiang Mai gelopen. Hij verbleef daar een tijdje in de Suan Dok-tempel. Vervolgens vertrok hij weer en wandelde hij naar Mae Hong Son, Nan, Tak, Chiang Rai en Kanchanaburi.

Hij keerde terug van Kanchanaburi naar Myanmar, maar de onstabiele politieke omstandigheden in Myanmar destijds dwongen hem opnieuw naar Thailand te trekken.

Utham trok naar Sangkhla Buri omdat veel Mon uit zijn geboortestreek daarheen waren geëmigreerd. Hij stichtte vervolgens een Mon-gemeenschap in Ban Wang Kalang.

In 1956 bouwde Utham met hulp van de lokale Mon- en Karen-bevolking een verblijf voor monniken. Hoewel het officieel geen tempel was, noemden de lokale mensen het toch de Luang Pho Uttarakhand Tempel. In 1962 verkreeg hij toestemming van de religieuze afdeling om de naam “Wat Wang Wiwekaram” te gebruiken, vernoemd naar het district Wang Ka. Vanaf 1975 begon hij met de constructie van een Viharn (tempelgebouw), een replica van de Maha Pho-tempel in Bodh Gaya, India, die voltooid werd in 1986.

De constructie van de Vajiralongkorn-dam in 1986 leidde tot een stijging van het waterpeil, waardoor de Mon-dorpen en de tempel onder water kwamen te staan. Als gevolg hiervan is de tempel verplaatst naar de helling van een heuvel naast het stuwmeer. De overheid heeft assistentie verleend bij de evacuatie van ongeveer 1.000 huishoudens in de nabijheid van de tempel.

In 1993 werd Utham tot abt van de tempel gepromoveerd als erkenning voor zijn toewijding aan de lokale gemeenschappen van de Thai, Mon en Karen.

De brug van Utham

De constructie van de dam heeft ertoe geleid dat het waterpeil in de rivier zo hoog steeg dat oversteken om de tempel te bereiken onmogelijk werd. Luang Por Uttam inspireerde de dorpelingen vervolgens om een brug te bouwen naar de overkant. Deze brug is uitgegroeid tot de langste houten brug in Thailand. Na voltooiing verzamelden monniken en lokale bewoners zich ’s ochtends op de brug om de aalmoezenkommen van de monniken te vullen.

Het overlijden van Utham

In november 2004 kreeg Utham Rammto een ernstige infectie in zijn bloedbaan. Hij werd opgenomen in het Siriraj-ziekenhuis, waar hij onder de zorg van een deskundig medisch team viel en als patiënt onder de patronage van koningin Sirikit stond. Hoewel de infectie in oktober 2006 was verdwenen, slaagden de artsen er helaas niet in om zijn koorts onder controle te krijgen. Utham stierf vredig op 18 oktober 2006 om 07.22 uur, op de respectabele leeftijd van 94 jaar.

In lijn met de traditie werd zijn lichaam 100 dagen bewaard om iedereen de kans te geven afscheid te nemen en hun respect te betuigen. Na deze periode bleek zijn lichaam nog in opmerkelijk goede staat te verkeren. Daarom werd besloten zijn lichaam in een sarcofaag te bewaren, zodat mensen ook na deze 100 dagen nog steeds de mogelijkheid hebben om hun eerbied aan Utham te betuigen.

Deze beslissing om het lichaam van Luang Por Uttam te conserveren, weerspiegelt de immense waardering en het respect dat hij genoot. Het stelt zowel volgelingen als bewonderaars in staat om nog steeds een connectie met hem te voelen en zijn nalatenschap te eren. Zijn leven van toewijding en spirituele wijsheid blijft een bron van inspiratie, en zijn fysieke aanwezigheid, zelfs na zijn dood, blijft een krachtig symbool van zijn invloedrijke leven.

© Lode Engelen. Foto’s genomen in Sangkhla Buri op 01.10.2019 en 16.10.2014.

Dit artikel is een bijgewerkte versie van een artikel dat eerder in Trefpunt Azië is gepubliceerd.