Saphan Mon in Sangkhla Buri: langste houten brug in Thailand

---

Monnikenwerk houdt tempel bereikbaar

De Uttamanusorn Bridge, beter bekend als Mon Bridge (สะพาน มอญ), is een indrukwekkende houten loopbrug gelegen in Tambon Nong Lu, in het Sangkhla Buri District van de provincie Kanchanaburi, Thailand. Deze brug strekt zich uit over de rivier de Songaria, precies op het punt waar de rivier het stuwmeer Talee Saab Vajiralongkorn binnengaat. Dit meer wordt gevormd door de Vajiralongkorn Dam, die lokaal bekend staat als de Khao Laem Dam.

Met een lengte van 445 meter is de Mon Bridge de langste houten brug in Thailand en de op één na langste houten brug ter wereld, na de beroemde U Bein-brug in Mandalay, Myanmar. De Mon Bridge is niet alleen een technisch wonder, maar ook een belangrijk cultureel symbool. Het verbindt de lokale Mon-gemeenschap met de rest van het district en speelt een cruciale rol in het dagelijkse leven van de bewoners.

Ook voor toeristen interessant.

Deze houten brug is een populaire bestemming voor toeristen die worden aangetrokken door de adembenemende uitzichten en de serene omgeving. De brug biedt een unieke kans om de lokale cultuur en de prachtige natuur van de regio te ervaren. Tijdens een wandeling over de brug kunnen bezoekers genieten van het panoramische uitzicht op het stuwmeer en de omliggende bergen, en krijgen ze een kijkje in het dagelijkse leven van de Mon-gemeenschap.

De bouw en het onderhoud van de Mon Bridge getuigen van het vakmanschap en de samenwerking van de lokale bevolking. De brug is een levend monument van hun doorzettingsvermogen en tradities. Het is niet alleen een functionele structuur, maar ook een plek waar verhalen en geschiedenis samenkomen, waar generaties van bewoners en bezoekers voetstappen achterlaten.

Kortom, de Mon Bridge is veel meer dan een eenvoudige loopbrug; het is een symbool van verbinding, cultuur en gemeenschap. Het blijft een belangrijke trekpleister die de schoonheid en het erfgoed van Kanchanaburi in de schijnwerpers zet.

Luangpho Uttama de bouwer van de houten brug.

De brug is vernoemd naar de bouwer ervan, monnik Luangpho Uttama, die abt was van Wat Wang Wiwekaram. Hij begon in 1986 met de bouw, bijgestaan door lokale Mon-arbeiders, en binnen een jaar was de brug voltooid. De constructie was noodzakelijk omdat het stijgende water, veroorzaakt door de aanleg van een stuwdam, de toegang tot de tempel aan de overzijde belemmerde. Na voltooiing konden de monniken elke ochtend met hun bedelnap over de brug gaan, waardoor de inwoners van het Mon-dorp opnieuw voedsel in de nappen konden leggen.

Aan beide kanten van de brug zijn portalen opgericht met een donatiebox. De opbrengsten van deze donaties worden aangewend voor het onderhoud van de brug.

Jonge Mon-meisjes proberen een paar Baht te verdienen door thanaka-pasta met houten stempels op de gezichten van toeristen aan te brengen.

Vrouwen gebruiken de brug om allerlei goederen naar hun dorp te vervoeren.

Een Mon vrouw.

Een oudere Mon-vrouw die trots de traditionele kleding van haar volk blijft dragen. Haar kleurrijke sarong en ingewikkeld geborduurde blouse weerspiegelen het rijke culturele erfgoed van de Mon-gemeenschap.

Deze vrouw is een levend symbool van de tradities die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Terwijl ze haar dagelijkse bezigheden verricht, van het weven van textiel tot het bereiden van traditionele gerechten, houdt ze de gewoonten van haar voorouders in ere. Haar kleding is niet alleen een uiting van identiteit, maar ook een manier om de verhalen en geschiedenis van haar volk levend te houden.

2013 een rampjaar voor de houten brug.

In het midden van 2013 stortte een deel van de brug in door hevige regenval, wat leidde tot sterke stromingen. Het water, afkomstig uit het Thung Yai Naresuan Wildlife Sanctuary, sleurde een deel van de brug mee. In 2014 werd de brug hersteld. Deze foto is genomen twee dagen voor de officiële heropening.

Voor de instorting konden auto’s en motorfietsen over de brug rijden. Na de restauratie is de brug alleen toegankelijk voor voetgangers.

Terwijl de brug wordt hersteld, zijn bamboevlotten samengebonden om een tijdelijke loopbrug te creëren.

Visserswoningen, drijvend op vlotten van bamboe en houten planken, liggen aangemeerd naast de houten brug.

De zon gaat onder boven de drijvende vissershuisjes op het meer.

Dit artikel is een herziene versie van een eerder op Trefpunt Azië gepubliceerd stuk.

© Lode Engelen. Foto’s genomen op 16.10.2014 en 01.10.2019 in Sangkhla Buri.