Birma, een vergeten oorlog tussen het bewind en de minderheden.
Duizenden mensen, van de Karen, zijn op het einde van de vorige eeuw gevlucht voor de repressie van het Birmese bewind. Ze zijn de grens met Thailand overgestoken en daar door de Thaise autoriteiten ‘opgevangen’ en in vluchtelingenkampen gestopt. Onze kleine vluchtelinge is een kind van de tweede generatie in het kamp.
Um Pheim, in Mae Sot, is slechts één van een tiental kampen, Er wonen meer dan 3000 gezinnen in bamboe hutjes. Ze mogen van de Thai geen betere, blijvende bouwmaterialen gebruiken Het kamp is slechts bedoeld als tijdelijke opvang.
Een kleine vluchtelinge, geboren in het kamp. Ook zij heeft niet gekozen voor dit leven.
Tijdelijk? De eerste vluchtelingen werden er in 1984 ondergebracht en wonen er sindsdien in de hutjes. Er is een generatie ‘kampkinderen’ opgegroeid die niets anders dan opsluiting hebben gekend. Verschillende organisaties trachten de bewoners van de kampen te helpen, maar ze worden niet gesteund door de Thaise regering.
Buiten voedselhulp en een minimale schoolopleiding verzorgen, kunnen ze niet veel doen om de mensen te helpen. De kinderen kunnen bovendien na het schooltje niets met hun kennis doen omdat ze geen werk buiten de kampen mogen zoeken.
Nieuwe onderhandelingen met Birma.
Sinds het bewind onder Aung San Suu Kyi in Birma democratischer is geworden, zijn de Thaise autoriteiten onderhandelingen begonnen met het doel de vluchtelingen te repatriëren. Echter zonder resultaat. Ondertussen is ook het regime van Aung San Suu Kyi weer vervangen door de militaire junta. Met als gevolg dat de onderhandelingen weer gestopt zijn.
Het leven in het kamp is geen pretje. Teveel mensen leven te dicht op elkaar. Privacy en rust bestaan er niet. Wanneer ze buiten het kamp komen, lopen ze het risico opgepakt te worden en in een ander kamp gestopt, of zelfs over de grens gezet te worden.
Um Pheim is nog een goed bereikbaar kamp, verschillende van de kleinere kampen zijn slechts over een zandweg bereikbaar. Telefoon en andere voorzieningen zijn niet beschikbaar.
Het vrijwel volledig afhankelijk zijn van hulp van buitenaf, en de steeds aanwezige dreiging van het Thaise bewind de kampen te sluiten en de mensen terug naar Birma te sturen zet deze mensen onder zware psychologische druk.
Dit is het laatste deel over de Karen, een volk dat door de eeuwen heen verschillende keren gedwongen verhuisd is. Ze hebben gevochten voor een eigen staat, en toen dat niet lukte voor een grotere autonomie. Alles zonder resultaat. De toekomst van de Karen in Thailand is onzeker, hun cultuur is bedreigd doordat jongeren het isolement van de afgelegen bergdorpen beu zijn en naar de steden trekken.
De Karen-story is geen opgewekt verhaal, maar onze contacten met dit bergvolk hebben wij als leerzaam en zeer aangenaam ervaren.
© Lode Engelen, Foto genomen in Um Pheim, Mae Sot Thailand op 04.02.2017
En deze mensen hebben het dan nog ‘getroffen’. Kijk naar de Rohingya wier bestaan door Myanmar wordt ontkend terwijl ze daar eerder woonden dan de Birmese bevolking.
De eerste vrouw van dat land mag dan de Nobelprijs hebben gekregen, er iets van begrepen heeft ze niet. En de Boeddhistische gemeenschap daar acht zich superieur aan de andere groepen zoals we hebben gelezen.
Trouwens, het gedrag van een zekere tempel in Thailand ziet ook niet wetsgetrouw uit….. Is er eigenlijk een religie die zich niet superieur acht?
Informatief en ook mooi.
Jaren geleden zijn wij eens op zoek gegaan naar een dorp waar langnekken wonen. Het was in Mae Hong Son en het pad er naar toe was eigenlijk onbegaanbaar. Mijn vriend had zijn vrouw mee op de 115 CC motor en moest regelmatig lopen.
Uiteindelijk na ruim 5 kilometer kwamen wij bij een klein dorp. Geen vluchtelingen maar wonend in de bekende houten huizen met 2 tafels souveniers op het pad.
Vlakbij was een vluchtelingen kamp bewaakt door Thaise soldaten. Niemand in of uit en geheel afgesloten van de wereld. Enkel de wagen van de UN organisatie had dagelijks toegang.
De dorpen Ogen misschien op het eerste zich pittoresk, in werkelijkheid hebben ze een zeer scherp kantje. Jammer dat dit schrijnend probleem in de vergetelheid wordt gedrukt, langs weerszijden van de grens.
Ècht geen positief verhaal. Zo jammer dat hier geen pasklare oplossing voor te vinden is 🙁
Wel weer mooie foto’s, zoals altijd!
You have captured how that refugee girl feels by taking the photo at precisely the right time.
The young girl’s face tells us exactly what is going on in her mind. It’s like being able to observe what she is thinking.
Looking at a person’s face carefully is an essential way to understand the situation. Experienced anthropologists use this technique to better understand what the person is thinking. And it helps to explain a lot about the culture and lifestyle of that person’s nationality.
Lode, you have the remarkable gift of being able to show so much about a person’s culture and emotions in one single photograph.
Thank you for this positive response.