Tijdens de 14e eeuw verschoof de Thaise macht van Sukhothai naar het koninkrijk Ayutthaya. De hoofdstad van Ayutthaya was een belangrijk centrum van het boeddhisme, met veel tempels. Hun boeddhistische cultuur nam zowel Sukhothai- als Khmer-elementen over.
De koningen van Ayutthaya bleven hun koninklijke bescherming richten op de Lankavong Theravada-sekte. Ze zagen zichzelf als verdedigers van de religie, en het systeem van de sangha (kloostergemeenschap). Tijdens het bewind van Indraraja I (1422), werd een nieuwe sekte van Sri Lankaanse Theravada, de Vanaratnavong sekte, gevormd door een groep Thaise monniken die in Sri Lanka was gewijd. Het verschilde vooral van de oudere Lankavong-sekte doordat het strenger was in haar praktijk.
Een gouden eeuw.
Het bewind van koning Borommarailokkanat (1431-1488) was een gouden tijdperk voor het Thaise boeddhisme. Hij stimuleerde kunst en literatuur en bouwde talrijke tempels in Ayutthaya. Gedurende acht maanden verbleef hij ook als monnik in Wat Chulamani. De Vanaratnavong-groep kreeg ook meer bekendheid in die periode. Een belangrijk literair werk uit deze tijd is de Mahachat Kham Luang, een episch gedicht van de “Grote Geboorte” van Vessantara Bodhisattva, dat een Pali gedicht combineerde met Thaise poëzie.
Later in de 17e eeuw tijdens het bewind van koning Narai beschreven Franse bezoekers een staatsexamensysteem voor monniken. Het systeem werd gebruikt om boeddhistische monniken op hun kennis van het Pali en de boeddhistische leer te testen. Degenen die er niet door het examen kwamen, werden uit de orde gezet. Degenen die uitblonken bereikten een hoge sociale status en kwamen op hogere plaatsen in het systeem terecht.
Tal van belangrijke Thaise literaire werken werden geschreven tijdens het late Ayutthaya-tijdperk. Eén daarvan is The Legend of Phra Malai ), een boeddhistisch epos geschreven door prins Thammathibet in 1737. Andere boeddhistische stukken uit deze tijd zijn de Sue-ko Kham Chan en de Samutta-Kōt Kham Chan (ca. 1657) door Phra Maha Raja-Kru. Beide zijn kham chan-gedichten gebaseerd op de Paññāsa Jātaka.
Een mix van culturen.
Doorheen de geschiedenis van Ayutthaya bleef het Theravada Boeddhisme de belangrijkste religie. Maar tegelijkertijd werden veel politieke en sociale elementen overgenomen uit de hindoeïstische tradities. Talloze riten werden ook uitgevoerd door brahmanen. Minderheden zoals het Mahayana Boeddhisme, de Islam en het Katholicisme vonden ook een thuisbasis in Ayutthaya.
Er is weinig geweten van de Theravada bosmonniken uit die periode. Maar het word verondersteld dat zij in die tijd esoterische elementen ontwikkelden die vergelijkbaar waren met elementen die in een later Singalees werk, de Yogāvacara-handleiding genaamd, vermeld worden.
Deze Theravada-praktijken resulteerden in een Boeddhisme dat later Zuid-Esoterisch Boeddhisme wordt genoemd, ook bekend als Borān kammaṭṭhāna (‘oude praktijken’).
Deze esoterische Theravada-traditie bleef tot ver in de moderne tijd een gangbare boeddhistische traditie in Cambodja, Laos en Thailand.
De geestenwereld bleef ook bestaan.
Tegelijkertijd werden tal van pre-boeddhistische animistische praktijken, de Satsana Phi, nog steeds uitgevoerd door Thais. Phi (Thai: ผี) zijn geesten van gebouwen of gebieden, natuurlijke plaatsen of verschijnselen. Het zijn ook voorouderlijke geesten die mensen beschermen. Maar het kunnen ook kwaadaardige geesten zijn die het niet goed voorhebben met de mensen. De phi, de beschermgoden van plaatsen of steden, worden gevierd op festivals met gemeenschappelijke bijeenkomsten en het aanbieden van voedsel. Ze vormen een belangrijk onderdeel van de Thaise folklore en de lokale volksreligie.
Het einde van Ayutthaya.
Veel van de geschriften in de tempels zijn verloren gegaan tijdens de oorlogen tussen de Birmezen en de Thai. Oorlogen die het einde van de Ayutthaya periode inluidden.
Maar met betrekking tot de relaties tussen het boeddhisme met de sangha enerzijds, en de koning anderzijds, kunnen we toch aannemen dat in Theravada koninkrijken de situatie niet veel verschilde. In Thailand, net als in andere, werd de koning in principe gezien als de beschermheer van de religie (sasana) en de sangha. Op hun beurt werden sasana en de sangha beschouwd als de rijkdom van het staatsbestel, en de tekenen van zijn legitimiteit. Religie en staatsbestel bleven echter gescheiden domeinen, en in gewone tijden waren de organisatorische banden tussen de sangha en de koning niet nauw.
Na de val van Ayutthaya werd Thailand herenigd door koning Taksin onder het koninkrijk Thonburi, maar hij werd in 1782 omvergeworpen door Rama I.
Vroege Rattanakosin periode.
Rama I (1782-1809) van de Chakri-dynastie (de huidige koninklijke familie van Thailand) stichtte het Rattanakosin-koninkrijk. In de nieuwe hoofdstad Rattanakosin (Bangkok) werden door Rama I verschillende nieuwe tempels gebouwd. Onder andere de beroemde Wat Phra Kaew, waar de Emerald Boeddha in staat.
Rama I benoemde ook de eerste Opperste Patriarch van het Thaise boeddhisme, die de autoriteit heeft om toezicht te houden op de Thaise boeddhistische sangha. Hij moedigde ook de vertaling aan van oude Pali-boeddhistische teksten. De boeddhistische canon (Pāli Canon) werd verzameld en beoordeeld in het kader van de 9e Boeddhistische raad. Meer dan 250 monniken woonden deze raad bij. Na de raad werd een nieuwe editie van de Pali Canon, de Tipitaka Chabab Tongyai, gepubliceerd. Rama I vaardigde ook verschillende koninklijke besluiten uit die het gedrag van de monniken regelden. Bovendien werden Pali-examens voor monniken nieuw leven ingeblazen onder auspiciën van de opperste patriarch Somdet Phra Sangkarat (1793-1816). Hierdoor werden er vele mondelinge vertalingen gedaan van Pali Canon-passages naar het Thai.
Onder Rama I werden enkele nieuwe wetten aangenomen om toezicht te houden op de boeddhistische sangha. Elke abt van een tempel moest een register opstellen van de monniken en novicen onder hen. Elke monnik diende ook een identiteitsbewijs bij zich te hebben. Bovendien behield de staat zich het recht voor om monniken die zich niet aan de regels hielden, uit hun ambt te zetten. Het is bekend dat 128 corrupte monniken uit hun ambt waren gezet in die periode.
Ook Rama II en III bleven Boeddhist.
Rama II zette een nieuw modern kerkelijk onderwijssysteem op voor de studie van de Theravada-doctrine en de Pali-taal. Het examensysteem met negen examencijfers, dat tot op de dag van vandaag gebruikt word, werd toen ook opgezet. Rama II stuurde ook verschillende missies naar Sri Lanka om het onderwijs te verspreiden, omdat hij vreesde dat het daar onder Britse heerschappij zou verdwijnen.
Rama III (1824-1851), stond bekend als een vrome boeddhist. Tijdens zijn regering werden meer dan 50 tempels gebouwd en gerepareerd. Deze omvatten de eerste tempel in Chinese stijl in Rajorasa, de pagode in Wat Arun, Wat Saket op de gouden berg, de metalen tempel in Wat Ratchanadda en Wat Pho, de locatie van de eerste universiteit in Thailand.
In het volgende deel gaan we naar de twintigste eeuw.
Thailand en het boeddhisme deel 1.
© Lode Engelen. Foto’s genomen op verschillende tijdstippen en plaatsen in Thailand.
Zeer fraaie reportage alweer!
Een heel mooi tweede deel met weer prachtige foto,s .
Heel interressant om te lezen hoe het koningschap vanaf Rama I en heersers daarvóór verbonden waren met het bhuddisme.
Mooi foto’s zeer leerzaam bedankt
De foto’s zijn adembenemend mooi.