Wat Phrathat Doi Suthep, Chiang Mai

---

De tempel wordt vaak “Doi Suthep” (Thai: ดอยสุเทพ) genoemd, maar dit is eigenlijk de naam van de berg waar hij zich op bevindt. De tempel is gemakkelijk te bereiken via een 15 kilometer lange weg vanuit de stad. Vanaf de tempel heb je een indrukwekkend uitzicht op het centrum en de wijde omgeving van Chiang Mai. De bouw van de eerste tempel dateert van 1383. De weg naar de tempel werd in 1935 aangelegd, onder leiding van Kruba Srivichai.

We zijn ergens rond het jaar 700. De eerste mensen die in Chiang Mai wonen waar we iets van weten, zijn de Lua. Deze mensen leefden toen op en rond Doi Suthep. Van Doi Suthep was er natuurlijk nog geen sprake, de berg heette toen “Berg van de suiker olifant”. Ergens in de achtste eeuw, terwijl Pu Sae Ya Sae hun leider was, kwam een Boeddhistische monnik uit het zuiden bij ze op bezoek. De Lua die animist waren tot dan, bekeerden zich tot het Boeddhisme, ook Wasuthep, de zoon van Pu Sae Ya Sae,  werd Boeddhist en trad zelfs toe tot het monnikendom.

Lang heeft dat niet geduurd, het leven als monnik was niet voor hem weggelegd en hij werd een Luessi die in de bossen op Doi Suthep ging leven. Op een gegeven moment in zijn leven heeft hij een haar van Boeddha gekregen, of was het misschien van een monnik, want veel kenden deze mensen nog niet van de wereld buiten Doi Suthep. Wasuthep heeft dan een eerste pagode gebouwd op de berg en ook de naam van de berg veranderd naar Doi Suthep.

Een droom en een bot.

Veel later in de veertiende eeuw had een monnik genaamd Sumanathera uit het Sukhothai-koninkrijk een visionaire droom. In deze visie werd hem verteld om naar Pang Cha te gaan en op zoek te gaan naar een relikwie. Sumanathera ging op weg naar Pang Cha en vond een bot. Velen beweren dat het een schouderbeen van Boeddha Gautama was. Het relikwie vertoonde magische krachten: het gloeide, en het was in staat om te verdwijnen, het kon bewegen en zichzelf verveelvoudigen.

Sumanathera nam het relikwie mee naar koning Dhammaraja, die toen regeerde over Sukhothai. Een heel enthousiaste Dhammaraja bracht offers en organiseerde een ceremonie toen Sumanathera arriveerde. Maar helaas het relikwie vertoonde geen abnormale kenmerken en de koning begon te twijfelen aan de echtheid ervan. Hij liet Sumanathera het relikwie behouden.

Koning Nu Naone van Lanna hoorde van het relikwie en verzocht de monnik het naar hem te brengen. In 1368 nam Sumanathera, met toestemming van Dharmmaraja, het relikwie mee naar wat nu Lamphun is, in het noorden van Thailand. Eenmaal daar brak het relikwie in twee stukken. Eén stuk was even groot als het origineel, het tweede was een kleiner stuk. Het kleinere stuk werd naar een tempel in Suan Dok, ten noorden van Chiang Mai gebracht.

De witte olifant.

Het andere stuk werd door de koning geplaatst op de rug van een witte olifant die werd vrijgelaten in de jungle. De olifant zou Doi Suthep hebben beklommen, stopte, trompetterde drie keer en viel toen dood neer. Dit werd geïnterpreteerd als een heel speciaal teken. Koning Nu Naone heeft toen onmiddellijk een tempel laten bouwen op die plaats! Wat Doi Suthep. Doi Suthep is nog steeds een heilige berg voor de mensen in het noorden.

Een beeld van de monnik Kruba Srivichai die de weg aangelegd heeft. Voordien moest iedereen via een smal moeilijk begaanbaar paadje in de jungle naar boven lopen om de tempel te bezoeken.

Monniken tijdens hun avondgebed bij de pagode van Wat Doi Suthep.

Jonge meisjes van de Hmong die hoger op de berg leven, komen naar hier om foto’s te laten maken samen met de toeristen om een paar Baht te verdienen. Geld dat ze nodig hebben om hun schoolgeld te betalen.

–

Vond je dit stukje interessant? Deel het met je vrienden zodat zij het ook kunnen lezen!

–

© lode Engelen. Fotos genomen bij Wat Doi Suthep in 2013-2015-2017.